من وبلاگخوان حرفهای نیستم. بسیاری از وبلاگها را نمیشناسم. ترازویی که برای این انتخاب در دست دارم، اشتیاقی است که برای نونوشتههای این وبلاگها دارم و شاید آن نمه انتظاری که برای نوشتهی پسین میکشم. اعتراف میکنم محبوبترین وبلاگ برای من، همینی است که میخوانید. این آفریدهی من است. من نه نویسندهی خوبی هستم، نه شاعر خوبی و نه وبلاگنویس خوبی. ولی محبوبترین وبلاگ، همین است. چه انتخاب مغرورانه و خودپسندانهای.
این وبلاگ را بیشتر به خاطر مناجاتهایش که گاهی جداً مناجات است، دوست دارم.
برای دوست دیرینم احمد لهراسبی است. بیتردید دوستی در این انتخاب تأثیر فراوان دارد. ولی از این وبلاگ میتوان چیزی یاد گرفت. و وقتی میخوانیاش با وقتی که نخواندهایاش فرق دارد.
اینجا هم چیزی یاد خواهی گرفت. گرایش صوفیانهی یاسر میردامادی بر جذابیت وبلاگ برای من افزوده است.
حسن اجرایی اینجا مینویسد. انگار مثل یک قایق که آرام تلوتلو میخورد روی اقیانوس در یک روز نسیموار.
در انتخاب پنجم کمی تردید داشتم. اما وبلاگ سید کمال دعایی را دوست دارم.
درویشی نشسته بر پوست پلنگ 