نجوای نوزده

و ما انا و ما خطری

تاریخ
هیچ‌گاه
رنج مورچه‌ی کارگر را
نمی‌نویسد

هیچ‌کس
فریادِ کرم خاکی را
میان نوک گنجشک
نمی‌شنود

آرزوهایم
در هستی ازلی، ابدی، بی‌کران
شاید
گم شوند

نجوای هجده

گردش نوِ گردون
هر چه حکم کند

«انسان را در رنج آفریده‌ای» •

قدر و تقدیر
بهانه است

گستاخانه‌تر و بی‌واسطه‌تر
می‌خوانمت

 

نجوای هفده

کنت كنزاً مخفياً فاحببت أن أعرف

رقص هستی
گواه است
تاب مستوری نداشتی

 

خستگی چشم‌هام
کورسوی اشتیاق‌شان
باور نمی‌کنند
ای ناهویداترین پیدا

 

نجوای شانزده

إِذْ نَادَى رَبَّهُ نِدَاء خَفِيًّا
قَالَ رَبُّكَ هُوَ عَلَيَّ هَيِّنٌ •

با فریادی آهسته‌تر از زکریا
و خواسته‌ای کوچک‌تر از یحیی
می خوانمت:
می خواهمت

نجوای پانزده

 
و اسقطتنی من عینک فما بالیت

و من از چشم‌های خیست
هبوط کردم
با تبسمی به سوگ‌ناکی هستی انسان
با بدرقه هق‌هق‌هات

نجوای چهارده

انت الذی لا یحفیک سائل

از اصرار گدایانِ
با پیشینه ی طغیان

از دست های عصیان
بر کوبه زلال آستانت

از گریه ی انسانِ
نوبازگشته به بارگاهت

خسته نیستی
تبسمت
زیر اشک های سُرورت
می تابد

 

نجوای سیزده

 

فلا تخیب آمالنا

با دست تهی
پر از آرزو
به گدایی آمده ام

اندکی خدا
می خواهم

نجوای دوازده

ارحم فی هذه الدنیا غربتی

توی هستی
ما غربیم

و تو
میتوانی دستمان را بگیری

 

نجوای یازده

لو نهرتنی من بابک ما برحت
اگر وبلاگم را داون کنی
باز هم مناجات مینویسم

دم:
امروز چند ساعت پیاده شده بودیم

 

نجوای ده

گِله‌ای نداریم
شِکوه‌هامان شکوه نیست

بهانه‌های گناه‌کاران است
برای گفتن و گریستن