نیازی نیست دربارهی نیكویی سادهزیستی و نكوهش اسراف و تجمل‌گرایی سخن بگوئیم. از سویی دیگر نیز برای لزوم تعظیم شعائر نیازی به سخنسرایی نیست. اما سخن این است آیا تجمل برای شعائر نیكوست یا نه؟
خیلی سادهتر آیا لازم است گلدستههای پیشوایان را طلاكاری كنیم و مسجدهایمان را زیور ببندیم و به جای لامپ‌های ساده، چلچراغ ببندیم.
مطمئن باشید كسانی كه متولی این كارهایند فوراً موضع می‌گیرند ومی‌گویند “آقا این‌ها تعظیم شعائر است، با دستگاه خدا و امام حسین شوخی نكنید”.
ولی واقعاً آیا چلچراغ‌های آویزان در مسجد و حرم و حسینیه تعظیم شعائر است؟ آیا كاشی‌های معرق متری دو سه میلیون تعظیم است؟ آیا گلدسته‌ی كاشی فیروزه‌ای حرم حضرت ابالفضل علیه السلام كسر شأن مقام ایشان بود كه باید طلا شود؟
اصلاً این بحث به چه درد می‌خورد، یكی از مؤمنان پولش فوران كرده است، دارد كار خیر می‌كند. چه اشكالی دارد؟ برای یافتن درد نگاه‌تان را از برق طلای گلدسته سر بدهید و به پای گلدسته نگاه كنید. بله زنی نشسته است و گدائی می‌كند و از قضا گرسنه است.
احتمالاً بچه‌های این زن یتیم هستند، شاید هم شوهری علیل یا معتاد یا هر چیز دیگر داشته باشد، و احتمالاً بچه‌هایش نمی‌توانند بروند مدرسه چون پول ندارند دفتر و مداد و مدادتراش بخرند. نمی‌دانم هنوز آن گلدسته‌ی طلا تعظیم شعایر هست یا نه، اما به نظر شما با پول فقط یك گلدسته‌ی طلا چند بچه را می‌توان مدرسه فرستاد؟
این خاطره از آیت الله سیستانی خواندنی است؛ ایشان راجع به توسعه حرم حضرت علی عبارتی گفتند: امیرالمومنین نه گلدسته می خواهد، نه گنبد و نه صحن و سرا. به جای این كارها باید ببینیم از ما چه میخواهد. ما باید به فكر بندگان خدا و مومنان باشیم.
چه اشكالی دارد مساجد ما ساده و زیبا باشد، و پول چلچراغ‌ها و كاشی‌هایی كه نه از لحاظ معماری ارزشی دارند و نه به درد آخرت می‌خورد، صرف فقرا شود. پول میلیونی كه خرج یك ساعت مداح معروف می‌شود خرج پوشاك بچه‌های یتیم شود،
یقیناً و یقیناً خدا راضی‌تر است. حتی اگر یواشكی نگوییم از این خرج‌های الكی ناراضی است. مگر پیشوایان دین از تجمل‌گرایی مساجد نهی نكرده‌اند و آن را موجب انحراف دانسته‌اند.
نوشته شده برای پایگاه روات حدیث/ بهمن ۸۹
درویشی نشسته بر پوست پلنگ 
بیان دیدگاه