نجوای چهارده

انت الذی لا یحفیک سائل

از اصرار گدایانِ
با پیشینه ی طغیان

از دست های عصیان
بر کوبه زلال آستانت

از گریه ی انسانِ
نوبازگشته به بارگاهت

خسته نیستی
تبسمت
زیر اشک های سُرورت
می تابد