از دفتر خاطرات یک پساملامتی

یا حبیب من تحبب الیک و یا قرة عین من لاذ بک

فقد هربت الیک

ثانیه‌های بی‌انتهای نسیان، ساعت‌های ملال‌آور بی‌تو، سال‌های مجازی فراموشی، ای کاش خودفریبی باشد و من، خود را فریب داده باشم. من نمی‌خواستم اسمم یاد تو باشد. مگر نیستی می‌تواند نشانه‌ی هستی باشد؟  نمی‌خواستم در هستی‌ای که فقط تو بودی و من، دیگران، دیگرانی که نیستند، من و تو را با هم ببینند و بپندارند. این یک فریب بود. فریبی که من را جدا کرد از تو. ای کاش خودفریبی باشد.

تمام این روزهای خودفریبی، دلم تنگِ تو بود، شور تو را داشت. دیگران، دیگرانی که نبودند و هست شده بودند و من شده بودم مونس‌شان و آنان مونسم، آرام‌آرام جایت را گرفتند. ما جعل الله لرجل من قلبین فی جوفه. هستی بی‌کرانت تاراج هست‌های سراب شد و من دل بستم به نیست‌های هستی‌نما. به دیگرانی که فاصله شدند بین من و تو.

ثانیه‌هایی رفت که تو فقط شبح بودی و هستی‌ات در سایه‌ی مجاز سراب دیگران بود. و چه دوزخی داغ‌تر از این و چه عذابی الیم‌تر از نبودنت. ای کاش نیرنگ روزهای بی‌تو، خودفریبی باشد، نه مکر تو. چه آرامم می‌کند اگر بدانم همه‌ی این ثانیه‌ها دلت برای من می‌تپید و منتظرم بودی. می‌ترسم از این‌که این فریب، مکر تو بوده باشد و من، مطرود باشم. لعلک عن بابک طردتنی و عن خدمتک نهیتنی او لعلک لم تحب ان تسمع دعائی فباعدتنی.

 

دُم:

از دفتر خاطرات یک ملامتی را بخوانید. آفریییننده‎ی شق القلم برایم نوشته بود.

لب به لب بودیم، لب فاصله شد بین من و تو