دردهای شیرین

سه چهار روز است بسیار ناخوشم. سراسر در رخت‌خواب افتاده‌ام. توان ایستادن ندارم. نمی‌توانم چیزی بخورم و اگر بخورم بالا می‌آورم. همه‌ی بدنم کرخت است. انگار هزاران هزار سوزن پی‌درپی در سراسر پوستم فرومی‌رود. پیشانی‌ام پر درد است. چشم‌هایم باز نمی‌شود.

این همه درد و زجر برای من شیرین است. شیرینی و دل‌انگیز بودنش به خاطر یک خیال است. خیالی که شاید واقعیت نداشته باشد. درست قبل از این‌که من بیافتم، دخترم مریض بود و ناخوش. دعا کردم دردهایش را من بچشم. نمی‌توانستم دردکشیدن دختر دوساله‌ام را تحمل کنم. نمی‌دانم اتفاق بود یا به خاطر آن دعای من، اما دخترم خوب شد و من بیمار. اما من در خیال خودم، این دردها را، زجرهایی می‌دانم که قرار بود، دخترم بکشد.

معنایابی درد و زجر، درد را تحمل‌پذیر می‌کند و حتی شیرین.