وسعت سخاوت‎های‎مان

توی پیاده‎روی تنگ صفائیه، چهار نفری راه می‎رفتیم و از معنای زندگی کافکا می‎گفتیم. گاهی برای شادی محفل روشن‎فکری‎مان همه «ها» می‎کردیم و هاهای‎مان ابر می‎شدند و در هم می‎پیچیدند و محو می‎شدند. مردمی که از مقابل می‎آمدند، باید راه‎شان را کج می‎کردند تا حلقه‎ی اندیش‎مندانه‎ی‎مان را بهم نزنند. وقتی حرف‎ها توی هم گم شد، قرار شد «ها»ی هر کس درازتر باشد گوینده باشد. ها کشیدیم و ابرهای ممتد از لب‎هامان فوران کرد. هیچ‎کس نفهمید کدام ها درازتر بود، یادمان رفت. پسری ده دوازده ساله جلوی چشمانمان روی موزاییک‎های سرد بی‎رحم صفائیه نشسته بود. ترازوی کوچکی روبرویش. کتش را درآورده بود و انداخته بود روی پاهایش.  عیان می‎لرزید. هاهامان گم شده بود توی هوای نم‎ناک. دل نازک‎مان لرزیده بود. بدون هیچ سخنی ایستادیم و بدون هیچ قراری خواستیم گوشت و استخوان و انبوه لباس‎های گرم و متعلقات اضافه را وزن کنیم تا لرزیدن پسرک «معنا» یابد.

–          وزنه نفری چند
–          سیصد تومن

–          همه جا که صد تومنه

–          برا من دیجیتاله

–          خیلی گرون می گی. نمی خایم

حلقه‎مان راه می‎رود. دوباره ها ‎می‎کنیم. هاهای معنادار. مهم‎ترین مسأله‎ی فلسفه‎ی کافکا «خود»کشی است.