در باب رفیق ناباب

فوتبال جمعه شب‎ها ستم ناپیدایی است به خانواده که با یک لبخند حل می‎شود. فوتبال ورزش خوبی است، خیلی خوب. نه به خاطر دویدن وبردن و تفریح، به خاطر زیر و رو شدن انسان. فوتبال سراسر برخورد است، برخوردهای خوش و ناخوش. آرام‎ترینِ دوست‎ها پرخاش‎گر می‎شوند و شاعر واژه‎های شیک داد و بیداد خواهد کرد. گاهی داوری -که خودمان هستیم-اشتباه می‎کند وگاهی نمی‎خواهد بپذیرد وگاهی این‎ها پی در پی خواهند شد. من یا تو -فرقی نمی‎کند- آمده‎ایم خوش باشیم و ورزش کنیم و حتی ببریم، اما پشت هم اتفاقات علیه ماست. حریف واقعیت را نمی‎پذیرد، گل‎های ما را قبول ندارد و اگر مجال باشد لگدی به ساق پای‎مان می‎زند. در یک تفریح به ما ظلم می‎شود و آسیب می‎رسد. گفته بودم زیر و رو خواهیم شد.

همیشه به این روشنی نیست، گاهی تلنگری یا حتی بیشتر لازم است تا بفهمیم در اشتباهیم. هفته‎های اول فوتبال، گاهی ناگهان همه می‎خندیدند و من نمی‎خندیدم. نه این‎که نفهمیده باشم چه شده است. همان چیزی را می‎دیدم که دوستم می‎دید، برای من خنده‎ای نداشت. اینکه کسی می‎خواهد شوت بزند و توپ از زیر پایش رد شود و پایش فقط هوا را لمس کند چیز خنده‎داری نبود. هیچ شگفتی‎ای که لب‎ها را باز کند توی رد شدن توپ از میان دو پای دروازه‎بان حریف نبود. سُر خوردن یک بازیکن اصلاً قهقهه زا نبود. حتی یکی دوبار به خودم جرآت دادم و پرسیدم چرا می‎خندید و البته سؤال من بساط خنده‎ی نویی بود.

الآن دو سالی است که جمعه شب‎ها می‎رویم فوتبال. همه‎ی چیزهایی را که روزی برایم هیچ جذابیتی نداشت برایم خنده‎آور شده است. از افتادن یک بازیکن می‎خندم و لائی خوردن دروازه‎بان لذت آور است و به بد شوت کردن دیگری نگاه مسخره می‎کنم. شاید یکی دو خنده‎ی اول برایم ناراحت کننده بود، اما دیگر به این‎که این خنده‎ها خنده‎های خوبی نیستند فکرنمی‎کنم. گاهی یک تلنگر لازم است یا حتی بیشتر.

تلویزیون برنامه‎ی لحظه‎ها دارد یا یک چیزی به همین اسم. مردی از اسب می‎افتد وصدای خنده پخش می‎شود و بینندگان محترم هم حتماً می‎خندند. سورتمه‎ی مرد و زنی می‎خورد به سنگی پنهان زیر برف‎ها و چند وارو نیم‎وارو توی آسمان می‎زند و کرکر خنده بلند می‎شود.

پسرم کنارم نشسته است و دخترکم. بغض کرده‎اند. پسرکی از دوچرخه می‎افتد توی گودال آب. تلویزیون قهقهه می‎زند. بچه‎های من گریه می‎کنند. بچه‎های من به دردهای دیگر انسان‎ها نمی‎خندند. من خجالت می‎کشم. تلویزیون هنوز قهقهه می‎زند. بینندگان محترم می‎خندند. صدای گریه‎ی بچه‎ها بلندتر می‎شود. گاهی تلنگری لازم است. تلویزیون را خاموش می‎کنم. شاید اینترنت را هم خاموش کنم. شاید فوتبال را. چه قدر رفیق ناباب داریم.

پ.ن
این نوشته را درباره ی فوتبال و اخلاق هم بخوانید.