سه واژه‎ات نذر من

از محسن، هم‎دم سال‎های خوش نوجوانی‎ام خوشم نمی‎آید. حتی نفرت دارم و دلم نمی‎خواهد «سلام» را حرامش کنم. به خاطر آن دروغ بزرگی که گفت و به خاطر تردیدهای پسِ دروغ. روزهای خوشی داشتیم با محسن. سوار موتور گازی‎اش می‎شدیم وهر سحر می‎رفتیم جمکران و بعد از نماز صبح من درسش می‎دادم. محسن آن دروغ بزرگ را گفت وهمه‎ی شیرینی دوستی‎مان را زهر کرد؛ تنش خورده بود به بزرگ‎ترهای دروغ‎گو. نمی‎دانم محسن یادش مانده یا نه، در همان دوران خوش گفت برویم پیش شیخ عارف مسلکی که دیده بودمش و همیشه گِردش شلوغ بود و طلبه‎های نوجوان و جوان در پی‎اش. رفتیم دم خانه‎اش توی محله‎ی آذر، توی یک کوچه‎ی باریک. خود شیخ آمد دم در. شیخ تا مرا دید شروع کرد به تمجید وتعریف و از نورانیت باطن من گفتن.می‎گفت تو مصداق تام خطبه‎ی متقین استی و چه سری چه دمی عجب پایی. حتی محسن  باورشده بود واحتمال داشت هر آن مرید من شود. ثانیه‏‎های سخت در محضر شیخ بودن تمام شد. وقت برگشت به محسن گفتم  عجب شیخ دغل گَوبازی. هیچ‎گاهِ دیگر با محسن دم خانه‎ی هیچ شیخ عارفی نرفتم.

واژه‎ها هیچ واقعیتی را تغییر نمی‎دهند، نه شادی‎ها را غم می‎کنند، نه اندوه‎ها را سرور. نه سیاهی شب را روشن می‎کنند نه خورشید را خاموش. نه تمجیدهای شیخ دروغ‎گو مرا زاهد وعابد و مسلمانا می‎کند، نه  تهمت‎های دیگران ایمانم را بر باد می‎دهد.

من دوست دارم دیگران از من بگویند و حتی خوب بگویند. البته این خوب نیست. گفتار دیگران درباره‎ی من مهم نیست چون دروغ می‎گویند، خودسانسوری می‎کنند، مصلحت سنجی می‎کنند، نمی‎خواهند اگر بد گفتند بد بشنوند، و روشن‎تر بگویم در جامعه ما نقد یعنی دشنام.

واژه‎های دیگران اهمیتی ندارد چون من آن نیستم که آن‎ها می‎بینند حتی اگر دروغ نگویند وخودسانسوری نکنند. من دردهایم را فریاد نمی‎کشم، پس نمی‎شنوند. روی دیوار غم‎ها رنگ شاد می‎زنم، پس نمی‎بینند. حرف دیگران حتی اگر راست باشد مهم نیست.

گاهی هم مهم است. وقتی که غرق شده‎ایم توی ثانیه‎های گذرا، وقتی که از نگاه‎مان به آینه خیلی گذشته است، وقتی که با چشم‎های بسته راه می‎رویم.

می‎توانی سه واژه نذر من کنی، سه واژه‎ی شاید تلخ.