سل

سفره‎ی تهیِ حنجره‎ام
مهمان دارد
ناخوانده؛
همه‎ی عشیره‎ی سرفه‎های خشک

چه قهقهه می‎زنند
پس سکوت زبان

صفیر رگبار شادمانی‎شان
خلوت لب‎ها را می‎گزد

انگار در ملحفه‎ای مه‎آلود
مثل دود قطار
پنبه‎ی جان را
حلاجی می‎کنند
در این غروب لیزِ سرد.