خروسها
کمی دیرتر
نقارهی صبح را
مینوازند
لَختی بیشتر
در آغوش توام
دل قاچقاچم را
سر سفرهی بیکرانت
باز میکنم
و یاقوتهای اشکم را
برایت دانه دانه
مکن ای صبح طلوع.
Advertisements
درویشی نشسته بر پوست پلنگ
انگارهای فقط انگار
فتوبلاگ من
-
دسامبر 22, 2010 در 12:04 ب.ظ.
شیوه جالبی دارید: نوشته تون تزئیناتی داره که در هنگام خوندن به چشم نمیاد اما اثر خودش رو بر خواننده میذاره. مثلا همین بند سوم: فکر میکنم کمتر کسی متوجه بشه چه بازی ای با کلمات دل و سفره و بازکردن شده (مگر اینکه خیلی آدم دقیقی باشه) با این حال خواننده حس میکنه که یه جای متن یه اشاره خاص دیده؛ هرچند قبل از دور دوم و سوم نمی‌فهمه دقیقا کجا. شبیه کاری که شعرهای مرحوم امین پور با خواننده میکنه
همین دیشب یا یه نفر حرف میزدم که میگفت این سبک رو به هر سبک دیگه ای ترجیح میده
دوست داشتندوست داشتن
ژانویه 26, 2011 در 2:06 ب.ظ.
هندوانه خوبی زیر بغلمان گذاشتید چاقویش را هم بدهید
دوست داشتندوست داشتن