دولت ذلٌت

اگرچه به مدد آگهی‎دهی یک‎سویه‌ی » بنگاه بانگ و رنگ » ضرغامی و رسانه‌های کاغذی درباری و پایگاه‌های مجازی مجاز‌گو٬سیاست خارجه‌ی دولت فخیمه گاه فتح‌الفتوح نامیده‌شده‌است و گاه از آزادی خرم‌شهر خرم‌تر نمایانده‌شده‌است٬ اما با نگاهی به خاطرات پرخطر خارجه‌ی دولت نهم ٬ ارمغان این سیاست را چیزی جز سربه‌زیری و ذلت نمی‌بینیم .

با شکست اقتصاد صدقه‌ای و سقوط فرهنگ باتومی ‌٬ راهی به جز کوه‌کردن کاه سیاست خارجه برای یاران دولت نمانده‌است . و تمام عزت را در منبر کلمبیا و خطابه دوربان می‌بینند . ولی ایشان هیچ‌گاه نیندیشیده‌بودند که این‌گونه سخن‌گویی اقناع مخالف را در پی ندارد بل‌که وی را جری‌تر می‌کند و این سخنان را سودی نیست . سخنانی را که فقط سوت هم‌سویان را ساز کند و اندک شکی را در دل مخالف نکارد چه سود ؟ از عفو ملوکانه ملوانان متجاوز تا آزادی رکسانا که هر دو با فشار استکبار جهان‌خوار به ثمر نشست ٬ شاهد شکست خود بوده‌ایم .

نخستین نشانه‌های این شکست را می‌توان در سیاه‌چاله‌های اربیل ٬ میزبان دیپلمات‌های بی‌گناه ایرانی و چشم‌های نگران مادرانشان جست . بی‌نتیجه بودن تلاش‌های دولت برای رهایی هم‌وطنانمان – اگر تلاشی باشد – با یادآوری کمک‌های بی‌دریغ به دوستان عراقی‌مان آیا نشانه سستی سیاست‌هایمان نیست ؟

کت و شلوارهای هاکوپیان با بدرقه دومین شخص یک ملت از خفت‌بارترین اقدامات این دولت بود که رهبری آن را شخص رئیس جمهور به عهده داشتند  . جدای از این که رئیس جمهور حق عفو ندارد و در هیچ قانونی چنین چیزی یافت نمی شود – مگر فراقانونی – دیدار ایشان با متجاوزین به خاک یک ملت و هدیه دادن به ایشان نشانه رأفت نیست درست بعد از ضرب الاجل 48 ساعته تونی بلر . بل که علامت تحقیر یک ملت است . نباید فراموش کنیم که اینان متجاوز بودند و نباید از یاد ببریم در همان زمان دیپلمات‌های بی گناه  ایران از دیدن خورشید محروم بودند . آیا این که به صورت کاملا اتفاقی !!! رئیس جمهور یک ملت با متجاوزین به کشور خود دست می‌دهد و به آن‌ها مهرورزی می‌کند و کت و شلوار هدیه می‌دهد و به صورت فراقانونی -غیرقانونی – آنان را عفو می‌نماید نشانه عزت است ؟ اگرچه حافظه تاریخی ما ایرانیان ضعیف است ولی هنوز مدت زیادی نگذشته است که ایشان استقبال ژاک شیراک از خاتمی را ذلت‌بار و مایه شرمندگی و سرافکندگی خواندند – در حالی‌که چنین نبود .- ولی بدرقه خود از متجاوزین را مایه سرافرازی می دانست . و البته ایشان بهتر از ما می‌داند که مقامات هم‌شان یکدیگر را استقبال و بدرقه می‌کنند .

خاموشی سران غرب در پاسخ به نامه‌های احمدی‌نژاد نمایان‌گر بی‌تدبیری در نگارش این نامه‌ها بود . شاید مثل » جواب ابلهان خاموشی است » را همه شنیده باشید . تنها پاسخی که به این نامه‌ها در ذهن دارم حرف پیرزن صدراعظم آلمان بود که گفت یک بچه دبستانی بهتر از این انشاء می نویسد . آیا صرفا  باید بگوییم این غربی‌ها غرض و مرض دارند و ما بی نقصیم . آیا این نامه‌های پیامبرگونه آنان را بیدار کرد یا حجت را بر آنان تمام .

هیچگاه کفن پوشیدن یاران و جان نثاران این دولت را برای اعتراض به تغییر نام خیابان‌هایی که مزین به نام شهدا بودند را از یاد نمی‌بریم .ولی سکوت و حتی بی خبری اینان  از پایین کشیده شدن پرچم جمهوری اسلامی از دکل کشتی‌های‌مان و بالا رفتن کشور مالت و پاک شدن نام شهدا از بدنه کشتی‌ها و حک نام ‌ ocean 13,14,15 و … بر روی بدنه کشتی‌های جمهوری اسلامی ایران بسیار شگفت آور است . ای کاش این اتفاق ننگین در دولت‌های گذشته می‌افتاد و یاران دکتر را می‌دیدیم چه خطابه‌ها که نمی‌کردند و چه حنجره‌ها که پاره نمی‌کردند . شاید این اتفاق مهمی نباشد . فقط پرچمی که نام الله روی آن است و نشانه یک ملت است پایین آمده است و پرچم کشور کوچولوموچولوی مالت رفته است آن بالا .به علاوه پول هنگفتی که بابت اهتزاز پرچمشان تقدیمشان می‌کنیم . و صد البته نام اوشین با نام شهیدبابایی و … تفاوت زیادی ندارد .

شکست مفتضاحانه 158-32 در بدست آوردن کرسی شورای امنیت برگ زرین دیگری در کارنامه سیاست خارجه دولت نهم دانست . این شکست را می توان با شکست 6-0 استقلال در مقابل پرسپولیس در سال 52 و یا شکست 8-0 عربستان از آلمان در جام جهانی 2002 مقایسه کرد . البته ایران فقط 126 تا رای کمتر داشت .

شام شوم برلوسکونی و دعوت از همه حاضران در اجلاس فائو الا احمدی نِژاد را می‌توان با شام دگرگون شیراک به افتخار خاتمی- که در آن برای نخستین بار شام الیزه بدون شراب بود – مقایسه کرد .

نشستن رئیس جمهور زیر تابلوی خلیج عربی ٬ آزار و اذیت زایران ایرانی در عربستان ٬ توهین به مسافران ایرانی در فرودگاه‌های مختلف جهان ٬ محکومیت‌های متعدد در سازمان‌های بین‌المللی ٬ دشمن شدن با کشورهای عربی و غربی و شرقی ٬ محدود شدن روابط خارجی با کشورهای کوچک کمونیستی از خدا بی‌خبر ٬ و… جز با بی‌تدبیری و ضعف دستگاه دیپلماسی عملی نبود ٬ که شد .

و سخن پایانی این که رئیس جمهور در نخستین سخنانشان گفتند بیست پیشنهاد برای اصلاح جهان دارند . از این بیست پیشنهاد دو پیشنهاد را گفتند . سوال این جاست چرا پیشنهادهای باقی مانده را ارایه ندادند ؟ آیا اصلا پیشنهادی در کار بود ؟ آیا پی به ناکارآندی پیشنهادهایشان بردند ؟ آیا فهمیدند که حل تورم بیست و پنج درصدی مهم تر از حل مشکلات جهان است  و یا …؟