پای چوبین مشائیان و گذشته‏ی متعالیه

وقتی زپرت ذخیره‏ی انقلاب درمی‏آید .
و پرورش یافته‏ی خمینی » معاویه » می‏شود .
و ما سال‏ها » راس همه‏ی امورمان » را به پسر ابی‏سفیان اقتدا می‏کنیم.
وقتی داروغه‏گی‏مان سال‏ها دست » عمرسعد » بود .
و شوراهامان «سقیفه » بود و سقیفه‏چی مجلس گاه زبیر بود و زمانی ابایزید واینک طلحه و دیروز مروان .
وقتی صف اول نماز جماعت خمینی را بنی  قریظه بسته بودند .
وقتی چهار چهار سال رئیس الدوله‏مان مال‏اندوز و شگم گنده و مافیا و غرب‏زده بودند .
وقتی روزگار «علم‏دار » را » سیگارفروش «می‏کند تا برای دوهزار درهم بیست هزار دینار رشوه دهد .
وقتی حکم‏هایمان ابوموسی است .
و با » یک میزان حال فعلی » تمامی گذشته‏امان را باد می‏برد .
راستی چرا میزان حال فعلی همه ،خراب است .؟
انگار تمام سقیفه و جمل و صفین وکوفه جمع شده‏اند گرد «علی «.
حاشا که علی هم‏پیاله‏ی معاویه شود .
شاید فهم ما خوارجی است .
شاید
انگار پای چوبین «مشائیان » ، گذشته‏ی متعالیه‏مان را لگد می‏زند
و خواب‏های زنانه‏ی «الهام «نما ، همراهان» اشراق «را بد تعبیر می‏کنند