حیرانی

اولین بار که می خواستم کربلا بروم، گمانم این بود که به پهنای صورت اشک خواهم ریخت و از گریه چشمانم خون خواهد شد. این گمانی است همگانی. هر کس میل کربلا دارد چنین خیالی دارد. و چه خیال خامی.

کربلا غمگین است و بغض آلود. ولی کسی را به گریه وانمی دارد. بل که حیران می کند. زائر مات می شود و در بهتی غم انگیز غرق می شود. گلویش را بغض می فشرد، اما چنان مبهوت است که نمی گرید. کربلا یعنی بهت، یعنی حیرت.

هیچگاه سرّ این حیرت را ندانستم. برخی می گفتند چند بار که بیایی و بروی برایت عادی می شود. هیچ گاه عادی نشد. شاید بیش از چهل بار رفتم کربلا، همیشه حیرت بود و حیرت. حیرتی بغض آلود. گریه ات نمی آید. یا باید دق کنی یا بروی. شاید سرّ » زر فانصرف » همین باشد. و شاید هم وقتی جز حیرت نصیبی نداشتی در دلت بگویی این جا که خبری نیست و  بشوی گردشگر  و بروی در بازارهای پر زرق و برق کربلا سوغاتی بگیری و در محضر ارباب بی کفن کفنی بخری و تبرک کنی و بشوی کربلایی و تمام. و نه حیران باشی ونه گریان.

اگر چه تجربه حیرانی تجربه شخصی است. اما از زایران فراوانی وصف این بهت مبهم را شنیده ام و کمتر کسی را  در کربلا گریان دیده ام. حتی گریه کنندگان حرفه ای !!! هیات ها.

کربلا چیزی  جزحیرانی و بهت عجیبی برای زائر ندارد. انگار در برابر بی نهایت ایستاده ای.